Miłosierdzie i sprawiedliwość w Jednym

(Iz 43,16-21; Flp 3,8-14; J 8,1-11)

Do dzisiaj, nieustannie przyprowadzają schwytanych na gorącym uczynku.

Ludzie tego świata i to nie tylko w polityce, w mediach, ale i w Kościele lubują się w łapaniu winnych. Tacy współcześni „łowcy głów” i to na masową skalę. Świat ogłupiał na fali łapania przestępców, stawiania zarzutów i przedziwnej zabawy w sprawiedliwość. Mówię zabawy, albowiem trudno to nazwać prawdziwą sprawiedliwością; zabawy, która niestety, często bywa śmiertelną .

Św. Augustyn w De civitate Dei, rozliczając imperium Rzymian z jego prawie 1000-letnią historią, ukazuje budowanie państwa na niesprawiedliwości, które to paradoksalnie, będzie szczyciło się sprawiedliwym prawem. W człowieku bowiem jest głębokie pragnienie sprawiedliwości, lecz uwikłany w ludzkie słabości, często posuwa się do nieprawości, którą jeszcze obłudnie ogłasza, jako sprawiedliwość. Augustyn, który poznał Jezusa zarówno w Jego sprawiedliwości, jak i miłosierdziu, wie, e tylko w Nim jest prawo sprawiedliwe i sąd uczciwy.

W tym odwiecznym bałaganie dzisiejsza liturgia słowa zaprasza nas do udziału w na pozór niewielkim incydencie, który ma kluczowe znaczenie w omawianym przez nas problemie. Jezus po całonocnej modlitwie ma Górze Oliwnej udał się o świcie do świątyni i tam nauczał. Wtedy to ówcześni strażnicy prawa i moralności, uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę schwytaną na gorącym uczynku, na cudzołóstwie. Jezusa nazywają Nauczycielem i oczekują od Niego wydania opinii, stwierdzając: W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?

Opisujący zdarzenie św. Jan zaznaczył jasno, że grzech kobiety był tylko pretekstem do zaatakowania Jezusa i wytoczenia Mu procesu. Powołanie się przez oskarżycieli na prawo mojżeszowe było niefortunne. Według tego prawa powinien był być ukamienowany również mężczyzna (Pwt 22,22-24; Kpł 20,10). Sami więc orędownicy prawa byli nieuczciwi.

Wydawałoby się, na pierwszy rzut oka, że Jezus znalazł się w mało komfortowej sytuacji. Potwierdzając wyrok śmierci, podważyłby naukę o miłosierdziu, domagając się dla niej ułaskawienia, poważyłby prawo mojżeszowe.

Będąc prawdziwym Bogiem, Jezus zna całą prawdę. Będąc inteligentnym człowiekiem, wie jak się zachować.

Po pierwsze, nie podejmuje dyskusji z ludźmi złej woli, nawet jak są wykształconymi prawnikami.

Po drugie, odwraca uwagę, aby dać przestrzeń do refleksji: Lecz Jezus, nachyliwszy się, pisał palcem po ziemi.

Po trzecie, zatomizował tłum, przekierowując sprawę na indywidualne sumienie każdego z uczestników wydarzenia: A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień.

Po czwarte powtórnie się pochylił i pisał na ziemi. Tajemnicą jest i musi pozostać to, co napisał. Pisał bowiem to, co jest wiedzą Boga, a nie człowieka. Pisał na ziemi i jednocześnie pisał w sumieniu każdego z oskarżycieli.

Efekt okazał się piorunujący: wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Wzięli swoje grzechy na plecy i poszli do domu. Nic głupszego nie mogli zrobić.

Kobieta nie uciekła, została z Jezusem gotowa usłyszeć Jego wyrok: Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił? A ona odrzekła: Nikt, Panie! Rzekł do niej Jezus: I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz.

Któż z nas jest bez grzechu? Zostać z Jezusem. Oddać Mu swój grzech. On pójdzie z nim na krzyż. Tylko On jest w stanie naprawić to zło, które ja uczyniłem, choćby to największe.

Mnie zostaje jedno: idź, a od tej chwili już nie grzesz. Wiem, że jak od Niego nie odejdę to i w tym niegrzeszeniu On mi pomoże.

I tak Jezus wszedł do historii prawa, jako jedyny Sędzia sprawiedliwy i miłosierny, albowiem wie wszystko o człowieku i kocha każdego człowieka, każdego z nas.