O urodzie niewieściej uwag kilka

(Ap 11, 19a; 12, 1. 3-6a. 10ab; 1 Kor 15, 20-26; Łk 1, 39-56)

Kiedyś podczas dyskusji ze studentami i studentkami poświęconej głębszemu poznaniu św. Józefa, jako jeden z istotnych czynników wpływających na jego decyzję potajemnego opuszczenia małżonki, zwróciłem uwagę na wyjątkowość Najświętszej Maryi Panny, również jako kobiety. Józef, jak nikt inny nie tylko Ją poznał, ale pokochał i został pokochany i na trwałe zjednoczył się z nią w małżeństwie. Aby ta wyjątkowość Maryi na trwałe wpisała się w głowy moich studentów, prowokacyjnie posłużyłem się tekstem zaczerpniętym z jednego z podręczników psychiatrii. Autor, analizując różne osobowości kobiet, stwierdził, że są wśród nich i takie, które najtrafniej określił znawca niewieściej urody bł. Fra Angelico, mówiąc, że są: „zbyt piękne, aby je pożądać”. Jest to rodzaj urody kobiety, który jest wynikiem jej wewnętrznego piękna. Tworzy się ono przez wewnętrzną łączność z czystym i nieprzemijającym pięknem, jakim jest sam Bóg. Można tu sparafrazować znane powiedzenie: z kim przestajesz, taką się stajesz. Taka uroda nie jest wynikiem ciężkiej pracy chirurgów plastycznych, czy też pracowników salonów kosmetycznych. Zdaniem wielu Ojców Kościoła, owe upiększające zabiegi, stosowane zarówno przez kobiety, jak i przez mężczyzn, są oszustwem, mającym na celu wprowadzenie w błąd płeć przeciwną.

Uroda płynąca z adoracji Boga w sercu ma charakter trwały. Jest niezależna od wieku. Kobiety o takiej urodzie nie starzeją się, one przesuwają się w czasie i są zawsze atrakcyjne. Ich urok zewnętrzny odpowiada mądrości i urokowi wnętrza.

We wspomnianej dyskusji ze studentami, zwróciłem uwagę, idąc za myślą autora podręcznika, na reakcję mężczyzn doświadczających takiego rodzaju niewieściej urody. Tworzy się w nich, nawet w najbardziej popsutych, wewnętrzny szacunek dla takiej kobiety. Pragnienie przebywania w jej obecności jest ogromne i czyste. Spotkanie takiej kobiety porządkuje wnętrze mężczyzny. Sprawia, że, można w przenośni powiedzieć – z waleta staje się królem, który prawdziwej damie pragnie dać poczucie bezpieczeństwa.

I tak oto, po tej mojej refleksji, bardzo też osobistej, zapanowała wśród studentów głęboka cisza. Nagle przerwał ją głos jednego z nich, który z twarzą pełną głębokiej zadumy, stwierdził: jak mało jest dzisiaj takich kobiet.

Można sobie wyobrazić jaka była reakcja jego koleżanek. O mało nie doszło wtedy do wybuchu strajku kobiet, uprzedzającego późniejsze smutne wydarzenia.

Dzisiaj dziękujemy Bogu za Najświętszą Maryję Pannę, Matę Jezusa i naszą Matkę. Tak jak weszła w dom św. Elżbiety i Zachariasza, wnosząc Jezusa pod swoim sercem, wnosząc wiarę, wnosząc całą siebie przenikniętą miłością Boga, pragnie, zgodnie z wolą Syna, wejść w nasze domy. Paradoksalnie, właśnie przez Jej wniebowzięcie, może i chce być gościem w domu każdego z nas. Maryja się nie wdziera, nie wpycha. Trzeba Jej otworzyć drzwi i przywitać Ją taką, jaką jest w rzeczywistości. Nigdy nie przychodzi sama. Przychodzi zawsze ze swym Synem a naszym Panem, Jezusem Chrystusem.

Tak jak w domu Elżbiety i Zachariasza pragnie pomóc nam w uporządkowaniu naszych relacji ze sobą i z Bogiem. Na nowo odkryć misję naszego życia i pomóc w naszej codzienności.

W licznych objawieniach Maryja jest zawsze postrzegana jako wyjątkowo piękna kobieta, wskazująca zawsze na Jezusa i stawiająca jasne i logiczne wymagania. Jej obecność pośród nas jest kreatywna, a nie cukierkowa.

Przyznam się, że codziennie proszę Maryję o przybycie. Nie mam objawień, ale nie czuję się porzucony. Dostrzegam Jej nieprzemijające piękno w wielu kobietach, które w różnym stopniu mają w sobie cząstki Maryjnej urody, tej prawdziwej urody. To tak, jakby Maryja chciała mi powiedzieć, patrz na Mnie w różnych kobietach, darz je szacunkiem i tak, jak potrafisz, dbaj o ich prawdziwe piękno, a Ja ci w tym pomogę.