Różaniec, który przemienia

Tak po ludzku obrazowo możemy powiedzieć, że październik w Kościele pachnie różańcem. W świątyniach, gdy zapada coraz wcześniejszy zmrok, rozbrzmiewa spokojny rytm wypowiadanych przez wiernych słów modlitwy: „Zdrowaś Maryjo…”.

W Pustelni Złotego Lasu kameduli żyli rytmem różańca. Różaniec był dla nich codzienną drogą kolejne „Zdrowaś” jak krok pielgrzyma, przybliżający do spotkania z Bogiem. Rozważane tajemnice od Zwiastowania po Zmartwychwstanie stawały się stacjami zatrzymania, okazją, by spojrzeć na świat oczyma Maryi.

Dlaczego warto modlić się różańcem dzisiaj, w epoce pośpiechu i nieustannego szumu informacyjnego? Różaniec. To modlitwa, która zatrzymuje. Wymaga, by wziąć w dłonie krzyżyk i paciorki, zwolnić rytm, odłożyć natłok myśli, wyłączyć hałas zewnętrznego świata. Powoli rodzi się wtedy pokój serca, odwaga wobec trudności, cierpliwość w cierpieniu.

Kameduli uczyli, że cisza nie jest pustką, że jest to przestrzeń, w której rodzi się Słowo. Gdy przeplatamy ją różańcem, Maryja prowadzi nas wprost do swojego Syna. W tej modlitwie jest miejsce na wszystko, co niesiemy: radości, zmęczenie, ból, nadzieję. Ona potrafi je wziąć w swoje dłonie tak, jak my chwytamy różaniec z paciorków.

Może więc warto w październikowy wieczór zatrzymać się, stanąć w kościele lub usiąść w domowym zaciszu, wziąć do ręki różaniec i dać sobie czas. Tak jak kameduli w prostocie, bez niepokoju, pozwalając, by słowa powoli osiadały w sercu. Bo chwile spędzone na różańcu nie są stratą. Są najpiękniejszym zyskiem spotkaniem z Bogiem.