Z Nim albo przeciw Niemu?

Niedziela Palmowa otwiera Wielki Tydzień, a jej charakterystyczna liturgia słowa, stawia nam, jej uczestnikom, twarde pytanie – po jakiej jesteś stronie?

Uroczysta liturgia tej niedzieli rozpoczyna się od poświęcenia palm i procesji z nimi, co jest przypomnieniem uroczystego wjazdu Pana Jezusa do świętego miasta – Jeruzalem.

Jezus szedł naprzód, zdążając do Jerozolimy. Gdy przybliżył się do Betfage i Betanii, ku górze zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów, mówiąc: « Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie uwiązane oślę, którego nie dosiadał żaden człowiek. Odwiążcie je i przyprowadźcie. A gdyby was kto pytał: „Dlaczego odwiązujecie?”, tak powiecie: „Pan go potrzebuje” ».

Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział. A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: «Czemu odwiązujecie oślę?»

Odpowiedzieli: «Pan go potrzebuje».

I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa. Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze. Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów zaczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I mówili głosem donośnym:

«Błogosławiony Król,
który przychodzi w imię Pańskie.
Pokój w niebie
i chwała na wysokościach».

Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: «Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!» Odrzekł: «Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą» (Łk 19, 28-40).

Święty Łukasz tak redaguje swoją Ewangelię, aby ukazać działalność Jezusa Chrystusa, jako Jego drogę do świętego miasta Jeruzalem. To właśnie tutaj dokonał dzieła odkupienia świata i wyzwolenia człowieka z niewoli grzechu, a tym samym dał podwaliny pod nowe królestwo, królestwo miłości i pokoju. Jezus wpisał je w dzieje świata i dzisiaj po tylu wiekach nieustannie doświadczamy potęgi Jego królestwa. Nie mogą tego zaprzeczyć nawet ci, którzy Go serdecznie nienawidzą. Dlatego też Jezus, przed stoczeniem zwycięskiego boju z księciem ciemności, tak przygotował swój wjazd do Jerozolimy, aby nadać mu charakter królewski i ponadczasowy. Nigdy w dziełach takiego wjazdu nie było i już nie będzie. I nie idzie tu o wystawność i splendor, lecz o godność tego, który wjechał – Chrystusa, prawdziwego Człowieka i prawdziwego Boga.

Słowa Psalmu, którym Jerozolima przywitała wjeżdżającego na oślęciu Jezusa: Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie, są w każdej Mszy świętej odmawiane w aklamacji: „Święty, Święty, Święty”, poprzedzającej modlitwę eucharystyczną.

Teologię tego uroczystego wjazdu Chrystusa w odniesieniu do Eucharystii znakomicie ujął papież Benedykt XVI: „Jak Pan wjechał wtedy do Świętego Miasta na ośle, tak też Kościół widział Go przychodzącego ciągle na nowo, w uniżeniu, pod postacią chleba i wina. W świętej Eucharystii Kościół pozdrawia Pana jako tego, który teraz przychodzi, który wszedł do jego wnętrza. Równocześnie pozdrawia Go jako tego, który zawsze pozostaje Przychodzącym i przygotowuje nas na swoje przyjście. Jako pielgrzymi idziemy do Niego. On zaś jako Pielgrzym wychodzi nam naprzeciw i włącza nas w swe wchodzenie w kierunku Krzyża i Zmartwychwstania, do wiecznej Jerozolimy” (Jezus z Nazaretu).

Liturgia słowa Niedzieli Palmowej zawiera, podobnie jak w Wielki Piątek, opis męki i śmierci Jezusa Chrystusa, a więc opis tych wydarzeń, które uobecniane są w konsekracji chleba i wina, a w których my przez wiarę uczestniczymy.

Fenomenem liturgii Niedzieli Palmowej jest to, że jak żadna inna daje nam możliwość doświadczenia całego spektrum różnych ludzkich postaw wokół Jezusa. Jednocześnie Jego rzeczywista obecność na ołtarzu, pod postaciami chleba i wina jest mocnym wezwaniem do głębokiej refleksji i do dania konkretnej odpowiedzi na pytanie – po jakiej jestem stronie, teraz podczas liturgii, a później w moim życiu? Jestem z Nim albo przeciw Niemu?