Tradycja

Miesiąc maj w naszej Ojczyźnie ma szczególne znaczenie, gdyż w sposób bardzo wyrazisty i jednoznaczny łączy w sobie zarówno kwestie patriotyczno-narodowościowe, jak i niezmiernie ważny dla podmiotowości naszego państwa wymiar religijno-duchowy. Z tego względu dobrze było by zadać sobie trochę trudu i spróbować poszukać tych istotnych elementów dla budowania naszej państwowej niezależności i demokracji, opartych na Tradycji wiary katolickiej.

W tym celu warto cofnąć się, aż do drugiej połowy – jakże ważnego dla historii Polski – wieku X. Szczególny rok 966, kiedy Książe Mieszko I – przez poddanie się aktowi chrztu świętego – w imieniu narodu przyjmuje wiarę w Jezusa Chrystusa i tym samym na teren ówczesnego terytorium ziem Księstwa Polan wprowadza kulturę chrześcijańską, przez co umacnia je na arenie międzynarodowej pośród innych państw europejskich.

Kolejnym – oprócz wielu innych wydarzeń, jak chociażby Bitwa pod Grunwaldem z lipca 1410r. – ważnym momentem, stała się data 01 kwietnia 1656r., kiedy to Król Jan II Kazimierz Waza – podczas trwającego Potopu Szwedzkiego (1655-1660) – w złożonych Ślubach w katedrze lwowskiej oddał Rzeczpospolitą pod opiekę i królowanie Matki Bożej, nazywając ją Królową Korony Polskiej. Odtąd wojska Rzeczypospolitej prowadzone przez wybitnych dowódców, jak chociażby Jan Zamoyski, Stefan Czarnecki czy Jerzy Lubomirski, ale nade wszystko pod berłem Maryi, zaczęły sukcesywnie wypierać najeźdźcę ze swego terytorium. Maryja jeszcze przed słynnymi Ślubami Króla Jana Kazimierza pokazała, ze jest z narodem polskim podczas cudownej obrony Jasnej Góry toczonej od 18 XI do 27 XII 1655r.

Po latach świetności i sukcesów odnoszonych na polu militarnym oraz politycznym, przyszedł też bardzo trudny dla nas czas próby – zaborów, które doprowadziły do upadku Rzeczypospolitej. Próba ratowania suwerenności Rzeczypospolitej Obojga Narodów (1569-1795) przez ogłoszenie, przez Sejm Czteroletni 03 maja 1791 r. pierwszego w ówczesnej Europie aktu prawnego – zwanego konstytucją – regulującego ustrój państwa, ostatecznie nie zagwarantowała jej ocalenia.

Okres niewoli państwowej, terytorialnej, społecznej, jeszcze bardziej ożywiał ducha patriotyzmu oraz wiary wśród narodu, którego okupanci za wszelką cenę chcieli pozbawić tożsamości, kultury, a także wszelkich form i praktyk religijności. Nie podobało się to naszym przodkom, stąd liczne ruchy wyzwoleńcze – w tym dwa wielkie powstania listopadowe z 1830r. i styczniowe z 1863r. Mimo, że nie udało się pokonać zaborców, Maryja dawała dowody, że nie zostawiła naszej – choć wówczas pozbawionej granic – Ojczyzny.

To właśnie z czasów zaborów pochodzą jedyne uznane przez Kościół objawienia Matki Bożej w naszym narodzie – 160 objawień gietrzwałdzkich z okresu od  27 czerwca do 16 września 1877r., w których Maryja dodawała otuchy Polakom w trudnych czasach. Gietrzwałd, to szczególny moment przebudzenia patriotyzmu oraz rozpropagowania ruchu pielgrzymkowego rodaków ze wszystkich zaborów do leżącej na Warmii maleńkiej miejscowości Maryjnych objawień.

37 lat po tych objawieniach wybucha I Wojna światowa. A niespełna pół wieku od tych wydarzeń ma miejsce kolejny cud potwierdzający, jak bardzo Maryja troszczy się o swój naród – któremu króluje od ponad 260 lat. Cud nad Wisłą, który dokonał się podczas jednej z najważniejszych bitew w dziejach świata, stoczonej pomiędzy wojskiem polskim, a armią bolszewików w dniach 13 -25 sierpnia 1920r., zatrzymując je i ratując tym samym Europę przed nawałą czerwonej zarazy komunistycznej.

Czas międzywojenny, a po nim okres II Wojny światowej i komunizmu w Polsce powojennej dowodzą tylko, że to co dokonało się w sercach naszych przodków na przełomie I i II tysiąclecia nie jest bez znaczenia, co więcej powinno być coraz mocniej ożywiane! Trzeba nam wracać co tych prawd i uczyć się odkrywać Boga i żyć wiarą, tak jak robili to Polacy poprzez dzieje historii naszego narodu.

Nie zaprzepaśćmy tego wielkiego dziedzictwa naszych przodków oraz bogactwa tradycji, kultury i wiary, które mówią o tym, jakie są nasze korzenie, kim jestem, wytyczając jednocześnie kierunek ostatecznego przeznaczenia.