WielkiPost – pokonaj zniechęcenie

IV Niedziela Wielkiego Postu, zwana Laetare (radować się) będącą dniem radości ze zbliżającej się Paschy dała nam do zrozumienia, że czas na pewne podsumowania. Dobiega bowiem końca pierwsza – tematycznie – część tego okresu. Zasłonięte od V Niedzieli krzyże (a gdzieniegdzie też obrazy) wprowadzą nas w charakter pasyjny, koncentrując naszą uwagę już nie na nas, ale na męce Zbawiciela.

Do tej pory w liturgii Wielkiego Postu dominowały modlitwy i teksty Pisma Świętego ukazujące związek tego okresu z sakramentami wtajemniczenia chrześcijańskiego (przede wszystkim chrztu świętego), a co za tym idzie z koniecznością wychodzenia z niewoli grzechu i powstawania z ciągłych upadków. To właśnie wspomnienie o przyjętym przez nas chrzcie i zobowiązaniach jakie z tego faktu wynikają wytyczają program pracy wewnętrznej, pełnienie pokuty i uczynków miłosierdzia, aby jak „co roku z oczyszczoną duszą radośnie wyczekiwać świąt wielkanocnych i przez uczestnictwo w sakramentach odrodzenia osiągnąć pełnie dziecięctwa Bożego” (Prefacja mszalna).

W związku z tym może pojawić się niebezpieczeństwo znużenia ciągłymi ćwiczeniami duchowymi, które być może przynoszą niewspółmierne z oczekiwaniami skutki. Ciągłe zmaganie się ze sobą może stwarzać pozory „syzyfowej pracy”. Stawianie czoła tym samym niekończącym się problemom może po prostu zniechęcać.

„Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Mk 13,13). Wartość człowieka w oczach Bożych nie wyraża się niewielką liczbą upadków, ale przede wszystkim wolą próbowania od nowa. Nieważne jest jak często upadasz, ważne jest abyś powstawał. Wszystko to, co jest naprawdę wartościowe, zdobywa się poprzez wytrwały wysiłek, ciężką pracę, trud i wyrzeczenia.

Pokonaj zniechęcenie, zaufaj Jezusowi i żyj!