WielkiPost – duchowa „siłownia”
„Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.” (Mt 6, 16-18)
Niezwykle wymownym obrzędem liturgicznym, jakim jest posypanie głów popiołem rozpoczęliśmy kolejny w naszym życiu okres Wielkiego Postu. Niestety większość z nas, albo zapomniała, albo zupełnie nie wie czym jest post i jakie są jego główne założenia. Tym samym post ograniczamy do rezygnowania z jedzenia mięsa lub ogólnie zmniejszenia ilości spożywanych napojów i posiłków. Skutkiem takiego myślenia jest pomylenie postu z dietą, co ma bardziej wpływać na ciało, a nie daje żadnego pożytku duchowego.
Tymczasem Pismo Święte ukazuje nam głęboki sens postu i podaje zasady jego praktykowania. Obok modlitwy i jałmużny jest on ważnym aktem religijnym. Dla ludzi zarówno Starego jak i Nowego Testamentu okazje i motywy postu były różne, np.: asceza, chęć poddania się pewnemu oczyszczeniu, żałoba, chęć wybłagania czegoś u Boga, itp. Przykład tak podjętego postu ukazał nam sam Pan Jezus. We wszystkich tych przypadkach umartwienie ciała nie jest celem ostatecznym, ale środkiem do osiągnięcia tego celu. Post zawsze ma prowadzić do przyjęcia poprzez wiarę postawy pokory, do odejścia od własnego egoizmu, przywiązania do rzeczy materialnych, aby w konsekwencji być otwartym na obecność i działanie Boga w swoim życiu.
Ponadto przepisy kościelne i dokumenty Kościoła tj.: Katechizm Kościoła Katolickiego i Prawo Kanoniczne pouczają, że post jest „specjalnym czasem praktyki pokutnej. Okresy te (postu) są szczególnie odpowiednie dla ćwiczeń duchowych, liturgii pokutnej, pielgrzymek o charakterze pokutnym, dobrowolnych wyrzeczeń, jak jałmużna, braterskiego dzielenia się z innymi (dzieła charytatywne i misyjne)” /KKK 1438/. W czasie podejmowanego postu każdy „powinien modlić się w sposób szczególny, wykonywać uczynki pobożności i miłości, podejmować akty umartwienia siebie przez wierniejsze wypełnianie własnych obowiązków” /KPK, kan.1249/.
Nie da się zaprzeczyć, że stan naszego ciała ma ogromny wpływ na stan naszej duszy i odwrotnie. Dbając o to pierwsze, nie zapominajmy o tym drugim. Tak jak aktywność fizyczna, mozolne ćwiczenia i odpowiednia dieta pomagają ciału, tak modlitwa, post i jałmużna stanowią swoistą „siłownię” dla ducha. A to właśnie naszej duszy potrzebne jest zdrowie i dobra kondycja.
